Welkom
Dat nooit meer
Wees welkom op mijn simpele krabbelsite.
Het is mei 2025.
We vieren tachtig jaar vrijheid. Een mensenleven lang.
“Dat nooit meer,” zingen wij ( zang- en projectkoor Sappho Hoorn) op Bevrijdingsdag met de woorden van stadsdichter Levi Noë.
“Dat nooit meer,” zei men in mei 1945, toen ons land bevrijd was van de bezetter.
“Dat nooit meer,” verzuchtte mijn moeder, na een veel te korte reactie op mijn vragen over die tijd.
Het werd mij al snel duidelijk: Met die drie woorden drukte ze niet alleen ieders verlangen uit. Maar ze vormden ook een versperring naar het hoe en waarom. Stop met vragen, Lammy. Zo is het wel genoeg.
Wel, als ik er dan niet over mag praten, ga ik er wel over schrijven. Zie onder Mijn Krabbels.
Ondergedoken in Friesland, omdat hij niet voor de vijand wilde werken, werd mijn vader verliefd op het meisje dat mijn moeder zou worden en dat bij de bakker werkte.
Eigenlijk dank ik mijn bestaan aan de bezetter.
Toen ik dat een keer hardop uitsprak zei mijn vader: “Zo zie je maar dat er uit iets akeligs toch ook iets goeds kan voorkomen.”
En dat gold voor hun huwelijk en voor al hun kinderen.
Maar over de jaren waarin ze elkaar ontmoetten, de jaren die het mooist hadden kunnen zijn, daarover zwegen ze meestal.
Ze hebben daar niet onbekommerd van kunnen genieten. Er was te veel zorg, te veel onrust, te veel verlies ook.
Die tijd? Nee!
Dat nooit meer.
